Czym jest Stanza? (Z przykładami)

Zwrotka to fragment należący do wiersza. Ponadto to grupa wierszy tworzy całość kompozycji poetyckiej. Na ogół strofy są powiązane albo z kryteriami takimi jak rym i rytm, albo z typem sylab zawartych w wersecie lub liczbą wersetów, które posiadają.

Zwyczajem starożytnej poezji było to, że wszystkie strofy miały taką samą liczbę wierszy, tę samą miarę i ten sam rym, tak że byłyby uważane za doskonałe lub doskonałe. Jednak ta koncepcja uległa zmianie i we współczesnej poezji nie jest konieczne, aby wszystkie strofy miały tę samą liczbę wersetów.

Julián Pérez i María Merino wyjaśniają nieco pochodzenie tego wersetu, mówiąc: „W dziedzinie literatury (...) termin zwrotka był już używany w starożytności przez Greków. W szczególności wykorzystali tę koncepcję w odniesieniu do początkowej części utworu poetyckiego lub lirycznego.

Dokładniej, można je ukształtować na dwa sposoby: zwrotka i antistrofa, zwrotka, antistrofa i epodo. Podział ten ostatni, który ostatnio również został wykorzystany w tym, czym była poezja hiszpańska ». (2012)

Podział strof

Jak wspomniano powyżej, strofy są podzielone według liczby sylab lub wersetów.

W zależności od liczby sylab

Zgodnie z liczbą sylab, które zawiera zwrotka, można ją podzielić na izometryczną (zwaną również izozylową) lub heterometryczną (zwaną również anizozylową).

Pierwsza odnosi się do wersetów zawierających taką samą liczbę sylab, jak na przykład rzeczywista oktawa, czy też trójka. Z drugiej strony, wersety heterometryczne lub anysyllabiczne to wersety, w których strofa może mieć różną liczbę sylab. Przykładem jest szałwia i lira.

Zgodnie z liczbą wersetów

Zwrotki zawierające dwa wersety nazywane są parami, strofy trzech wersetów to tercetos, strofy czterech wersetów nazywane są kwartetami, a istnieje także istniejący podział zawierający serventesio, redondilla, seguidilla, werset sapphic, cuaderna vía i tetrastrofo monorrimo.

Z drugiej strony zwrotki zawierające pięć wersetów nazywane są kwintetem, kwintillą i lirą. Strofy skomponowane przez sześć wersetów to sextina, sexteto lira, szósta rima i sextilla.

Zwrotki, które mają siedem wersetów, nazywane są siódmym, a seguidilla składa się. Zwrotki ośmiu wersetów są wersetami Juana Meny, ważniejszej sztuki, zwanej także oktawą realną, ósmym rymem, włoską oktawą lub oktavillą.

Strofy skomponowane przez dziewięć wersetów nie istnieją, strofy, które mają dziesięć wersetów, nazywane są kubkami prawdziwymi, dziesiątymi i ovillejo, a na końcu strofy złożone z czternastu wersetów nazywane są sonetami.

Nazwa każdej zwrotki jest oczywiście podana zgodnie z jej składem, ponieważ chociaż strofy mają jednakowo, na przykład cztery wiersze, kwartet nie jest tym samym, co serventesio.

Pérez i Merino (2012) uważają, że jednym z najważniejszych i najbardziej znanych wersetów w historii literatury jest prawdziwy oktawa. I dokładnie tak mówią:

„Wśród wszystkich wspomnianych typów zwrotek bardzo ważne jest, abyśmy szczególnie wspomnieli o kimś, kto nabiera dużego znaczenia w zakresie twórczości artystycznej. Tak byłoby w przypadku wspomnianej wyżej i znanej jako rzeczywista oktawa. Jest zdefiniowany jako zwrotka rymu spółgłoskowego, który jest utworzony przez osiem wersetów hendekasyllabicznych.

W szczególności możemy stwierdzić, że ten, o włoskim pochodzeniu, ma trzy rymy spółgłoskowe i że pierwsze sześć wersetów rymuje się na przemian, podczas gdy dwa ostatnie tworzą dwuwiersz.

Hiszpańscy poeci José de Espronceda lub Garcilaso de la Vega to dwaj autorzy, którzy najbardziej wykorzystali prawdziwą oktawę. ”

Używa zwrotki

Przede wszystkim jedno z najczęstszych zastosowań tego narzędzia literackiego znajduje się oczywiście w wierszach, ponieważ jest to sposób, w jaki są one tworzone i tworzone.

Piosenki są jednak również pisane w formie zwrotek, z wersetami, w tym rytmem i rymem.

„W tej dziedzinie musimy podkreślić, że najlepszym sposobem na zdefiniowanie zwrotki jest ta część lub fragment konkretnej piosenki, która jest powtarzana kilka razy wraz z tą samą melodią, ale z różnymi tekstami”. (Pérez, J i Merino, M. 2012)

Przykłady zwrotek

«Podążam za formą» - Rubén Darío.

Podążam za formą, która nie znajduje mojego stylu,

przycisk myślowy, który chce być różą;

ogłasza się pocałunkiem, który siedzi na moich ustach

niemożliwe uścisk Wenus z Milo.

Zielone dłonie zdobią biel perystylową;

gwiazdy przepowiedziały mi wizję Bogini;

a w duszy mojej odpoczywa światło, gdy odpoczywa

ptak księżyca na spokojnym jeziorze.

I znajduję tylko słowo, które ucieka

inicjacja melodyczna, którą przepływa flet

i łódź snu, która w modzie kosmicznej;

i pod oknem mojej Bella-Dormiente,

ciągły szloch z strumienia fontanny

i szyja wielkiego białego łabędzia, który mnie przesłuchuje.

W tym przykładzie Rubén Darío może zobaczyć, że cztery strofy są sklasyfikowane jako izometryczne, to znaczy zachowujące tę samą liczbę sylab w całym wierszu. Ponadto jest to sonet, ponieważ zawiera czternaście wersetów, a z kolei składa się z dwóch czterowierszów i dwóch tercetów.

Innym przykładem zwrotki jest następujący. Zawiera dziesięć wersetów, ale jest to ovillejo.

Byłeś rzadkim kwiatem,

czyste źródło.

Dzisiaj błogosławię twoją przyjaźń.

Z twoją życzliwością

Dałeś mi pokój i radość,

harmonia,

zmieniłeś moją noc w dzień,

i to była natura,

niebo, morze, piękno,

źródło, dobroć i harmonia.

Referencje

Casling, D i Scattergood V. (1974). Jeden aspekt łączenia zwrotek. Neuphilologische Mitteilungen, 75 (1), 79-91. Źródło: jstor.org.
Gates, S. (1999). Poetyka, metafizyka, gatunek: forma postawy »In Memoriam». Victorian Poetry, 37 (4), 507-520. Źródło: jstor.org.
Harlan, C. (2015). Znaczenie i rodzaje strof z przykładem. Odzyskane z: literatura.about.com.
Minami, M i McCabe, A. (1991). Haiku jako urządzenie regulacji dyskursu: analiza zwrotek osobistych narracji japońskich dzieci. Language in society, 20 (4), 577-599. doi: 10.1017 / S0047404500016730.
Pérez, J i Merino, M. (2012). Definicja zwrotki. Źródło: definicion.de
Saussy, H. (1997). Powtarzanie, rymowanie i wymiana w Księdze Ody. Harvard journal of Asiatic studies, 57 (2), 519-542. Źródło: jstor.org.
Stevens, M. (1979). Royal Stanza we wczesnej literaturze angielskiej. Publikacje Stowarzyszenia Języka Współczesnego Ameryki, 62-76. Źródło: jstor.org.