Jakie jest kulturowe pochodzenie wenezuelskiego społeczeństwa?
Kulturowe pochodzenie wenezuelskiego społeczeństwa sięga trzeciego rejsu Krzysztofa Kolumba do Ameryki. Alonso Ojeda, odpowiedzialny za eksplorację, nazwał ten region „małą Wenecją”, ponieważ domy aborygenów w nurcie rzeki Orinoko od czasów palafitos przypominały mu włoską Wenecję.
Podróże Kolumba były pierwszym kontaktem między cywilizacjami europejskimi a rdzennymi cywilizacjami kontynentu amerykańskiego.
To spotkanie dało początek kulturze społeczeństw, które znamy dzisiaj, a które przyjmują elementy społeczeństw europejskich, rdzennych i afrykańskich.
Dlatego w pewnym stopniu kultury latynoamerykańskie mają pewne wspólne elementy, takie jak gastronomia i religia.
W szczególności kultura Wenezueli jest wynikiem interakcji między różnymi kulturami afrykańskimi lub kulturą hiszpańską, ponieważ to Hiszpanie podbili ten kraj i kulturę Karibów, Tymotoków, Pemonów i innych wenezuelskich grup tubylczych.
W ten sam sposób Wenezuela pozwoliła na wejście innych kultur, które przybywają do kraju w procesie migracji; Portugalczycy, Włosi, Niemcy, Żydzi, Chińczycy i Arabowie to tylko niektóre z grup kulturowych, które można znaleźć w kraju.
Dlatego Wenezuela prezentuje bardzo bogatą kulturę, ponieważ przyjmuje tradycje i elementy z różnych grup. Aby zobaczyć to bogactwo, zagłębimy się w ważne aspekty kultury wenezuelskiej.
Grupy etniczne
Spośród różnych grup etnicznych, które tworzą ludność Wenezueli, około 70% stanowią metysowie, co oznacza, że są mieszaniną Hiszpanów, Afrykanów i tubylców. 20% stanowią biali europejscy, 10% to Afrykanie, podczas gdy tylko 1% ludności to rdzenni mieszkańcy.
Język
Oficjalnym językiem Wenezueli jest hiszpański, który został wprowadzony na terytorium w XVI wieku poprzez kolonizację.
Należy zauważyć, że nadal istnieje 25 języków tubylczych należących do trzech wspomnianych wcześniej rdzennych rodzin językowych: Caribów, Arawakos i Chibcha. Słowa takie jak „arepa”, jedna z najważniejszych potraw w Wenezueli oraz „casabe”, rodzaj ciasteczka opartego na jukce, pochodzą z języków aborygeńskich.
Z drugiej strony, w nadmorskim regionie Wenezueli można zaobserwować wpływ języków afrykańskich. Podobnie niektóre słowa w języku hiszpańskim są słowami afrykańskimi dostosowanymi do wymowy hiszpańskiego, takimi jak:
1 - Bululú: Wielka koncentracja ludzi.
2 - Bemba: Wybitne wargi.
3 - Zambo: Syn Afrykańczyka i aborygen.
4 - Mambo: Impreza.
5 - Banan: Banan lub banan.
6 - Bochinche: zaburzenie generowane przez grupę ludzi, rebullicio.
7 - Pokojówka: Sługa.
8 - Mote: kręcone włosy.
9 - Mondongo: Żołądek krowy.
10 - Tongo: Pułapka.
Do tego dochodzą inne języki obce, takie jak angielski, francuski, włoski (na przykład we wspólnocie włosko-wenezuelskiej stanu Aragua), niemiecki (w Colonia Tovar, stan Aragua), arabski, chiński i Portugalczycy.
Religia
Większość ludności Wenezueli jest katolikami, prawie 90%, w wyniku procesu konwersji na katolicyzm, który miał miejsce podczas kolonizacji przez misje.
Z drugiej strony większość praktyk religijnych aborygenów zginęła podczas podboju, kiedy wenezuelscy tubylcy zostali zdziesiątkowani przez Hiszpanów.
Pozostająca przy życiu ludność tubylcza zachowuje pewne obrzędy religijne. Jednak ta część populacji zazwyczaj nie wchodzi w interakcje z resztą Wenezuelczyków; to dlatego tubylcze tradycje religijne nie są częścią kultury narodowej.
Ze względu na położenie geograficzne i interakcję różnych kultur, religie karaibskie zostały opracowane i praktykowane w Wenezueli. Najwybitniejszym jest kult Marii Lionzy, który opiera się na wróżbiarstwie.
María Lionza była córką uzdrowicielki wenezuelskiego aborygenki i kreolki; zwykle jest reprezentowana obok Murzyna Felipe i kacyka Guacaipuro i razem tworzą Trzy Moce. W tym sensie kult Marii Lionzy łączy tradycyjne elementy aborygenów i Afrykanów.
Inną religią Karaibów praktykowaną w Wenezueli jest Santeria, pochodząca z Kuby. W przeciwieństwie do kultu Marii Lionzy, Santería łączy elementy kultury hiszpańskiej (katolicyzmu) i kultury afrykańskiej, głównie ludu Joruba (pochodzącego z Afryki Zachodniej).
Należy zauważyć, że od 1980 r. Kościoły protestanckie stały się ważniejsze, zwłaszcza adwentyści, ewangelicy i mormoni; Obecnie 8% populacji to protestanci.
W ten sam sposób istnieją pewne społeczności żydowskie (głównie w Caracas, stolicy Wenezueli i Maracaibo). Wspólnoty te są podzielone na dwie organizacje: Wenezuelskie Stowarzyszenie Izraelitów i Izraelityczną Unię Wenezueli oraz społeczności muzułmańskie.
Świeckie uroczystości
W Wenezueli oficjalnie uznano serię uroczystości. Boże Narodzenie i Nowy Rok to dwa najbardziej znane. Obchody Bożego Narodzenia zostały wprowadzone przez Hiszpanów, którzy skopiowali je od Niemców (pierwszy z okazji narodzin Jezusa).
Oprócz nowego roku i świąt Bożego Narodzenia, istnieje wiele imprez związanych z religią, historią. Karnawał jest jednym z najbardziej radosnych, obchodzony w poniedziałek i wtorek przed Środą Popielcową (według kalendarza katolickiego). Inne ważne daty to:
1 - 24 lipca, w dniu upamiętnienia narodzin Liberatora Simóna Bolívara.
2 - 12 października, dzień lokalnego oporu
3 - 7 września, dzień Virgen del Valle.
4 - Dzień Matki Boskiej Fatimskiej, patronki Portugalii.
Muzyka i taniec
Tradycyjne instrumenty muzyczne Wenezueli są również wynikiem połączenia kultur europejskich, afrykańskich i rdzennych. Przed przybyciem Hiszpanów wenezuelscy aborygeni używali fletów wyrzeźbionych w kości, gwizdków z gliny, trąbek muszelek i marakasów.
Wraz z kolonizacją i przybyciem Hiszpanów i Afrykanów do kultury Wenezueli wprowadzono inne instrumenty, takie jak cuatro, narodowy instrument muzyczny i bęben.
Wśród typowych stylów muzycznych Wenezueli, muzyki llanera (jak „Florentino and the Devil” i „Caballo Viejo” Simona Díaza) oraz dudy, gatunku państwa Zulia, granego podczas świąt Bożego Narodzenia.
Narodowy taniec Wenezueli to joropo, pochodzenia hiszpańskiego, ale tańczony z piosenkami granymi na instrumentach smyczkowych pochodzenia afrykańskiego.
Pod tym względem Wenezuela była również pod wpływem kultury kubańskiej i ogólnie kultury karaibskiej, ponieważ salsa (taniec i styl muzyczny pochodzący z Kuby) to styl praktykowany przez Wenezuelczyków.
Literatura
Literatura wenezuelska zaczęła się rozwijać wkrótce po kolonizacji hiszpańskiej i jest pod silnym wpływem literatury hiszpańskiej.
Jednym z najbardziej znanych pisarzy w Wenezueli jest Andrés Bello (1781-1865), znany z pism o polityce i literaturze. Rómulo Gallegos jest także znanym wenezuelskim pisarzem, wśród jego dzieł znajdują się „Doña Bárbara”, „Canaima” i „La trepadora”.
Inni wenezuelscy autorzy to: Teresa de la Parra, Andrés Eloy Blanco, Miguel Otero Silva (autor „Casas muertas”, „Kiedy chcę płakać, nie płaczę” i „Śmierć Honorio”) i Arturo Uslar Pietri.
Gastronomia
Gastronomia, będąca elementem kultury, jest także połączeniem różnych grup kulturowych, które tworzą Wenezuelę.
Arepa, która jest symbolem Wenezueli, została pierwotnie stworzona przez aborygenów. Jeśli chodzi o hallacas, typowe wenezuelskie danie świąteczne (babeczka kukurydziana nadziewana gulaszem mięsnym, owinięta liśćmi bananowymi).
Arturo Uslar Pietri podkreśla, że nie ma większej próby krzyżowania niż hallaca, ponieważ łączy rodzynki i oliwki Rzymian i Greków, kapary Arabów, mięso bydła z Kastylii oraz kukurydzę i liście babka wenezuelskich tubylców.
Z drugiej strony, w Wenezueli, potrawy takie jak flaki madryckie, hiszpańska tortilla, zapiekanka z owocami morza, pączki paelli i anyżu, pochodzące z Hiszpanii, są powszechne.
Symbole kultury wenezuelskiej
Jak już wspomniano, arepa jest prawdopodobnie najbardziej reprezentatywnym symbolem Wenezueli.
Innym symbolem Wenezueli jest jezioro Maracaibo i most, który go przecina, położony w stanie Zulia, na zachodzie kraju.
Ten zbiornik wodny ma około 200 km długości i 120 km szerokości i łączy się z Morzem Karaibskim. Z drugiej strony wybrzeże Wenezueli odzwierciedla symbiozę Wenezueli z Ameryką Południową i Wenezuelą oraz innymi krajami Karaibów.
Wenezuelczycy i ich relacje z obcokrajowcami
Ze względu na różnorodność ludności Wenezueli, zarówno etnicznej, jak i kulturalnej, Wenezuelczycy mają skłonność do przyjmowania imigrantów ze wszystkich krajów, a poziomy rasizmu etnicznego, religijnego i narodowego są niskie.
